August “Auggie” Pullman is een jongen die geboren werd met een misvormd gezicht en daardoor regelmatig tijd in het ziekenhuis moet doorbrengen. Met de hulp van zijn ouders Nate en Isabel probeert hij zijn draai te vinden in een nieuwe school.
“Terwijl ik naar dat podium toeliep, had ik het gevoel alsof ik zweefde. Mijn hart klopte zo snel. Ik begreep niet echt waarom ik een medaille kreeg. Het is niet alsof ik de Death Star op had geblazen. Ik had alleen de vijfde klas gehaald, net als iedereen hier. Maar, misschien is dat net het punt. Misschien is de waarheid wel, dat ik eigenlijk niet zo gewoon ben. Als we misschien wisten wat andere mensen dachten… zouden we weten dat niemand maar gewoon is. En zouden we allemaal een staande ovatie verdienen, in ieder geval één keer in ons leven. Mijn vrienden in ieder geval. Mijn leraren ook. Mijn zus ook, omdat zij er altijd voor mij is. Mijn vader ook, omdat hij ons altijd laat lachen. En mijn moeder het meest. Omdat zij nooit iets opgeeft. Vooral mij niet. Het is als die laatste stelregel die Mr Brown ons gaf. Wees aardig, want iedereen vecht zijn eigen gevecht. En als je echt wilt zien wat mensen zijn… hoef je alleen maar… te kijken”
Auggie
