De opname voor de uitzending werd in woonzorgcentrum Mariaburcht goed voorbereid. Meer dan 25 personen hebben eraan meegewerkt. Aangezien de vaccinatie van de bewoners als bescherming tegen een mogelijke coronabesmetting achter de rug was kon een bezoek aan het woonzorgcentrum worden gepland. Op de dag van het bezoek werd Radio Maria met veel enthousiasme opgewacht door de directrice, verschillende bewoners en zorgverleners voor een uitgebreid gesprek met elk van hen.
Uitzendingen:
maandag 08/03 om 18u15
zaterdag 13/03 om 13u
maandag 22/03 om 18u15
zaterdag 27/03 om 13u
Het coronaverhaal van een medewerker van WZC Mariaburcht.
Maart 2020, we gingen in lock down met ons WZC, wat waren we opgelucht en voelden we ons veilig dat het virus ons huis niet zou te pakken krijgen en wij geen bewoners zouden verliezen.
Weken gingen voorbij, het was een totaal andere manier van werken maar bewoners en medewerkers waren gelukkig want iedereen bleef gezond en er was van alles te doen.
We genoten allen samen van het prachtige weer in onze mooie tuin, de medewerkers ontpopten zich toch tot mensen die āallesā konden, sommigen werden zelfs tijdelijke kapsters.
De families waren verdeeld, sommigen waren blij dat we geen bezoek ontvingen en zo hun vader of moeder probeerden te beschermen, anderen hadden het er zeer moeilijk mee.
Na enige tijd zagen we bij onze bewoners dat het gemis aan hun familie heel groot werd. Toen we terug bezoek lieten komen in ons huis zagen we veel stralende gezichten en ja, dat deed deugd!
Nooit willen we nog het bezoek verbieden dachten we met zān allen.
Maarā¦
Oktober 2020, een medewerker voelde zich niet goed, ging naar de dokter en testte positief.
Iedereen was doodsbang dat het virus nu toch in ons huis zou binnengeslopen zijn. Dit bleek niet zo te zijn want niemand anders werd ziek.
Meer dan 2 weken later, bewoner ziek, getest en ā¦ positief.
Toen begon het, meer en meer mensen kregen symptomen en werden getest.
Positief, positief, negatief, positief, positief, negatief,ā¦
We begonnen met een gang hermetisch af te sluiten.
Het was de start van een onwezenlijk verhaal.
Ons huis, een warme thuis voor bewoners, familie en personeel werd een omgetoverd door chaos, angst en eenzaamheid.
De bewoners werden verhuisd van hun persoonlijke kamer naar de vrij gemaakte kloostergang die als covid ā afdeling diende. Niemand had kunnen voorzien dat er zoveel bewoners besmet zouden zijn dat we van 1 gang naar 2, naar 4, naar 5 gangen zouden moeten overstappen.
Het personeel dat voorbereid was op deze situatie en zich kandidaat had gesteld om deze taak op zich te nemen heeft dit fantastisch gedaan, de afdeling kreeg de naam āde Parelā en de bewoners worden er echt als parels verzorgd en opgevangen.
Toen de afdeling āde Parelā noodgedwongen moest uitbreiden en er ook personeel moest werken die hier mentaal niet op voorbereid was en/of zelf positief was getest kwam dit aan als een mokerslag.
Maar zoals ze ons in Dentergem kennen, we vlogen er in en maakten er het beste van. Zo ontstond afdeling Parel 1 en na 2 weken afdeling Parel 2. Iedereen doet zijn uiterste best om het leven leefbaar te maken in de voor onze bewoners en medewerkers uiterst moeilijke periode. Het is alsof we in een film zijn terecht gekomen.
De medewerkers vallen een voor een uit door besmetting, de organisatie staat op zijn kop, er komen van her en ver vrijwilligers helpen om toch de nodige zorgen te kunnen bieden aan hen wie voor ons heilig zijn op ons werk, onze bewoners.
Toch moeten we ook het ergste van het ergste onder ogen zien, het virus neemt ook bewoners van ons mee naar de overkant.
Het is verschrikkelijk om onze mensen uit handen te moeten geven. Normaal is de huiselijkheid en warmte voelbaar tot op de laatste minuut van iemand zijn leven. Nu is de huiselijkheid ver te zoeken, de medewerkers en de familie zelf zijn ware marsmannetjes die rond het bed staan. Hoe vreselijk moet dit zijn voor de bewoners om hun laatste dagen en uren zo verzorgd te worden? Gelukkig is de warmte in ons hart er wel nog en proberen we dit doorheen ons pak en masker te laten voelen aan onze bewoners en hun nabije familieleden.
Het is vandaag 21 november, we denken dat de grootste piek van besmettingen voorbij is.
Maar er moet nog veel gebeuren, iedereen moet de beste zorgen blijven krijgen om dit virus te verslaan, iedereen moet terug naar zijn oude, vertrouwde kamer, iedereen moet terug rust vinden in zijn lichaam maar ook in zijn geest. Er zullen nog veel harde noten moeten gekraakt worden maar zoals we dat de laatste maanden steeds gezegd hebben: samen zijn we sterk en komen we hier door.
WZC Mariaburcht is en blijft een mooie plaats om te wonen en te werken en we zullen in 2021 zeker de kans krijgen om te vieren dat we door deze crisis zijn gekomen. Maar ook zullen we terugdenken in eerbied en dankbaarheid aan onze Pareltjes die een plaats kregen hierboven.
